4. Smoczyca ma owulację i zieje ogniem.

Olga po raz kolejny spojrzała z wielką dezaprobatą na dzieło fotografa. Była zła? O nie. Była wkurwiona. Nie po to przez ostatnie godziny kręciła tyłkiem i robiła słodkie minki, żeby zidiociały "profesjonalista" nie potrafił zrobić jednego prostego zdjęcia. Rozdygotana blondynka starała się uspokoić, ale wystarczyło, że spojrzała na tego żałosnego szczurka, którego nazywali przyszłością światowej fotografii.
- Czy ja śnię? Co z ciebie za fotograf? Koniec tego. Wychodzę i to ty będziesz się tłumaczyć.
 Wszyscy stali, wpatrując się w burdel zostawiony przez Cruellę de Mon.
- Smoczyca ma owulację i zieje ogniem. Normalka.
Oczy wszystkich zwróciły się w stronę wysokiego bruneta. Spokojnie mógłby się ubiegać o tytuł Mistera Plastiku, bo wyglądał jakby własnie wyszedł z Fotoszopa. Z wyższością popatrzył na męską część ekipy i wyszedł z pomieszczenia.
- Pewnie poszedł ją udobruchać.
 Wielkie niezadowolenia Olgi dało się odczuć całej załodze pasażerskiego samolotu. Od początku lotu komentowała każde, nawet najmniejsze posunięcie stewardessy. Droga z Berlina była koszmarem. Niewyspana i niepocieszona, wczorajszym wieczorem Olga, próbowała uprzykrzyć życie każdemu. Prawie jej się to udało. Nie wiedziała jednak, że wszyscy znali jej zachowania i po kilku miesiącach wszyscy się do nich przyzwyczaili. Taksówka wysadziła ją pod samym domem. Weszła do domu, ciągnąc za sobą markowe walizki. Pachniało cudownie. Czyżby Grzesiek wrócił wcześniej? Wiedziona przez swój upudrowany nosek przeszła do wielkiej kuchni. Nie zastała Grzegorza. Stała tam jakaś panienka w fartuszku. Czyżby jej kochany wreszcie wysłuchał jej próśb i zatrudnił gosposię? Na tę myśl momentalnie się wyprostowała i lekko zapukała  w futrynę. Dziewczę się odwróciło. Nie była brzydka. Była ładniejsza od niej. Ale miała tu tylko sprzątać.
- Skoro już tu jesteś, to zrób mi kawę. Ze śmietanką. Dwie kostki cukru.
Dziewczyna spojrzała na nią zdziwiona. Czyżby była lekko niedorozwinięta?
- Nie wiem na jakiej podstawie Grzegorz cię zatrudnił, ale chyba umiesz robić kawę?
W tym momencie przez kuchenny próg przeszedł Kosok. Był zdziwiony, bardzo zdziwiony.
- Cześć kochanie- pocałował narzeczoną w policzek- To jest Zuza.
- Widzę, ale czy ona jest troszkę, no wiesz, nierozgarnięta?
- Kochanie to jest moja koleżanka. Pomieszka u mnie przez chwilę.
- U mnie?
Zuza widziała jak twarz dziewczyny zmienia kolor z czerwonego na fioletowy.
- Olguś oddychaj. To tylko na jakiś czas.
- Grzegorz- wydarła się tak głośno, że szklanki w szafce się zatrzęsły- Do pokoju. Już.
"Faktycznie żmija"- pomyślała Zuza, kiedy szła do swojego tymczasowego pokoju. Z walizki wyciągnęła kopertę. 100 tysięcy na "początek". A co potem? Założyła buty i wyszła z domu.
Stała przed budką telefoniczną i próbowała uspokoić oddech. Wybrałą dobrze znany jej numer.
- Aleksander Nahrabecki, słucham.
- Tato...
- Zuzanno masz natychmiast wrócić do domu, słyszysz?
- Tato, nie mogę. Nie zrobię tego!
- Ty mała niewdzięczna dziwko! Tak mi się odpłacasz? Dałem ci wszystko!
- Tato!
- Poczekam! Poczekam, aż wrócisz po pieniądze. Jesteś taka sama jak twoja matka! Prędzej czy później wrócisz z podkulonym ogonem. Do tego czasu nie mam córki, rozumiesz? Nie istniejesz dla mnie!

______________________________________
Wróciłam :)
Zaległości na blogach, prawie nadrobione, dajcie mi więcej czasu. A co do nowych blogów, jak tylko znajdę czas to na pewno zajrzę. Nie wiem tylko kiedy.
I co mogę powiedzieć? Mistrz Resovia i mój kochany JW <3
Napisze coś przed Finałem Ligi Mistrzów.
Wracam do Gry o Tron :)
Całuski :*